Powered By Blogger

31 Ekim 2018 Çarşamba

Sevgili blogum

Burası şimdi benim günlüğümmüş meğersem....
Biraz iç dökmeye, düşünmeden yazmaya, belki biraz akıl almaya ihtiyacım var. Bu sebepten şimdi okuduklarınızı çok da şaapmayin bence. E o zaman başlıyorum ben!
En sevdiğim mevsim kesinlikle sonbahar ve en sevdiğim ay Eylül.💙 Sırf bu sebepten Eylül'de evlendik. Kızımızın adı bu sebepten Eylül.💞 Ancak bu seneki Eylül ayı tabiri caizse bende bir senelik yorgunluk bırakıp gitti! Ayın başında annem, babam Kutsal Topraklardan hacı olarak döndü çok şükür. Onlar gelince bizim maaile misafir ağırlama günlerimiz başladı. Bu süre zarfinda Eylül ile bilfiil ilgilenme şansım olmadı haliyle. Eylül kuzenleriyle kuzenleri de onunla zaman geçirmeyi çok seviyor. Devir teknoloji devri malum. Elden düşmeyen telefonlar sayesinde youtube'dan video izleyenler kervanına Eylüş hanım da giriş yapmış oldu.
Ekran hayatımızda sıfır gibi bir yalan söylemeyeceğim tabi supermoms misali, ancak Ender eve gelene kadar evde tv açmadım. Elimden geldiğince ekrandan uzak tutmaya çalıştım, özellikle telefondan! Gel gelelim ki teknolojiden kaçış yok! Bu sayede nur topu gibi bir telefon krizimiz oldu evimizde malesef!😒 Şimdilik telefona değil, televizyona yönlendiriyorum. Ekran başında öylece bırakıp başka işle meşgul olmak yerine oturup onunla izliyor üzerine konuşuyorum. En büyük sorunu kapatmada ve sınır koymada yaşıyorum. Henüz bu işi ağlatmadan sonlandıramadım. Emin olun en az onun kadar zorlanıyorum.😞
2 yaşına çok az bir zaman kaldı ve adına terrible two dedikleri 2 yaş sendromunu iliklerimize kadar yaşatıyor kızım sağolsun. İlk ayak sesleri tatildeyken geldi. O her şeyi ben yapacağım, alıp başımı gideceğim, istediğim olmayınca yerlere yatıp ağlayacağım halleriyle tam bir dunya tatlısıydı! Görmeliydiniz!😂😂😂
Bu tatil dinlenmeli bir tatil olsun dedik, senenin yorgunluğunu atarız mis gibi diye. Sonuç olarak daha çok yorulup geldik.🙈😂 Yine de dönüş yolunda güzeldi ama yaa diyip, gelecek sene için tatil planı yaptık. 😀
Eğer bitti sanıyorsanız yanılıyorsunuz. Daha tatil bavullarını boşaltmadan, hastane odası icin bavul hazırlamaya koyuldum. Daha önce bahsetmiştim yakın zamanda ameliyat olacağım diye. Şansıma tatil dönüşü apar topar safra kesemi aldırdım. Bu ameliyat beni çok korkutuyordu çünkü bu Eylül ile ilk ayrılığımız olacaktı. Çok şükür korktuğum gibi olmadı. Kızım 1 damla gözyaşı dökmeden benden ayrıldı. Teyzesinde kaldı. En çok uykuya geçişlerde zorlanmış kuzum çünkü emerek uyuyor. Ertesi gün beni gördüğünde de ilk talebi bu oldu.🙈
Ameliyat sonrasında birkaç gün ayrılık anksiyetesi oluştu ama bol kucak, sarılma ve aynalama ile üstesinden geldik çok şükür. Bu ayrılık ikimize de bağlanmamızı test etme şansı verdi ve sonuç bence ikimizde güvenli bağlanabilmişiz.💃💙
Annelerin iyilesme süreci çok hızlı oluyormuş bir şehir efsanesi değilmiş bunu da tecrübe etmiş oldum. Henüz dikişlerimi aldırmadan kızımı kucaklamaya, onun temel ihtiyaçlarını gidermeye başladım. Ve ardından geciken kış temizliği icin kolları sıvadım. Her zamankinden daha yavaş ve ağır bir şekilde de olsa sonunda o da bitti. Eylül'ün uyuduğu vakitler başka işle meşgul olmayı değil, kitap okuyup kahve içmeyi öyle çok özledim ki anlatamam.
İşte böyle... Şimdi Ekim'i uğurlarken, sonbahardan tek dileğim, Sweet November tadında bir Kasım. Ay buna çok ihtiyacım var lütfen. Yoksa "yok yok öyle ölmem füze at füze!" dememe ramak kaldı.😂🌵🍂🍁

18 Haziran 2018 Pazartesi

Ee Anlatsana Biraz Niye BLW?

Konun özüne geçmeden önce bir parça içimi dökeceğim. Epeyidir ne instagramda ne de blogumda iki sebepten ötürü aktif olamıyorum. Küçük küçük biriktirdiğim can sıkıntılarım bana sağlık sorunları olarak geri dönüyor. Yakın zamanda ameliyat olacağım( bunu yazarken bile kızımdan nasıl ayrı kalacağımı düşünüp kahroluyorum).Diğer sebebi de daha önceki yazımda bahsetmiştim, Eylül'ün telefona karşı ilgisi tavan yapmış durumda ve de artık daha fazla oyun istiyor. Oyun anlarında da sadece onunla ilgileneyim, elim telefona gitmesin istiyor çok haklı olarak. Ben de şu an teknoloji diyeti yapıyorum.🙈 Bir türlü veremediğim kilolarıma da bir ara el atacağım merak etmeyin.😂
Yakınma kısmını tamamlayıp konunun özüne dönüyorum. Bu ara çook popüler olan bir ek gıdaya geçiş yöntemi olan BLW'den bahsedeceğim. Hoş artık bilmeyen kalmadı ama ben de şöyle bir kısaca anlatayım. Baby Led Weaning'in kısaltılması (bebek liderliğinde beslenme) olan BLW, benim aklıma en çok yatan beslenme biçimi oldu. Her besini 3 gün boyunca parmak gıdalar haline getirip, bebeğinizin yiyebileceği kadar pişirip, bebeğinizin önüne koyuyorsunuz ve siz de oturup 6 aylık miniğinizin o besini tutmasını/tutamamasını, mıncıklamasını/zerre oralı olmamasını, yemesini/yiyemesini sabırla, telaşla ve birazcık da korkuyla izliyorsunuz. Bu işin teknik kısmı. Bununla alakalı çok daha detaylı bilgiyi blwturkiye.com adresinden ve yine aynı ekibin yazmış olduğu Bebek Liderliğinde Beslenme BLW kitabından bulabilirsiniz.

Bense, BLW'nin neden önemli olduğunu, bu yöntemi nasıl anlayıp, uyguladığımızı ve Eylül ek gıdaya geçerken neden bu yöntemi seçtiğimi, kendimce anlatacağım.
Ta en başından beri doğal ebeveynlik, AP yaklaşımı, şiddetsiz iletişim vs bu kavramları benimsedim kendimce anladığımı sizlere de anlattım. Bu yöntem, bebeğin de bir birey olduğunu biliyor ve ona göre bir sistem oluşturuyor. Bu sebeple BLW, aslında doğal ebeveynliğin bir parçası. Ne yiyeceğine, ne kadar yiyeceğine tamamıyla bebeğin kendi karar veriyor. Boğulma gibi bir durum olmadıkça siz müdahale etmeden bebeğinizi izliyorsunuz. Bu bir anne için harika bir sınav.
Özetle BLW bebeğinizin ince motor gelişiminin daha hızlı gelişmesine, bunu yapabilirsin güvenini kazanmasına, kararına saygı duyuyorum ve seni bir birey olarak tanıyorum mesajını almasına katkı sağlıyor diyebiliriz.
 Beslenme biz annelerin yumuşak karnı. Tombul çocuğun sağlıklı kabul edildiği, nazar edildiği bir toplumuz malum. Bu yüzden her bulduğunu çocuğun ağzına tıkıştırma, şişman bebeğe maşallah demek gibi bir huyumuz var milletçe. Anneler çocuklarıyla ilgili her olumsuzlukta kendini suçlamaya meyillidir. Bu fitrat olarak mı böyle yoksa annelere gereğinden fazlaca yük verildiğinden midir bilmem, bebeğin zayıflamış diyince kahrolan hemcinslerim var. Böyle bir toplumda BLW yapmak biraz cesaret istiyor açıkçası. Çok acımasızca eleştirilebilir, bebeğinize sürekli bir şeyler yedirmeye çalışanlarla mücadele etmeniz gerekebilir. Nerden bakarsanız bakın bu zorlu bir süreç.
BLW'yi çok yanlış anlayan iki güruh var. Birincisi kendini 'BLW Anneleri' diye tanımlayan bir kısım kadın. Yani nasıl desem, bunu çocuğun bir üstünlüğü zannedip, o 'başarıdan' kendine ciddi bir pay çıkaran hatta tümüyle kendine atfeden, bu beslenme şeklini benimsemeyeni hunharca eleştirebilme hakkını kendinde bulan bir kesimden bahsediyorum. Bu olayın özünü çok yanlış anladığını düşündüğüm bu kimseler, bana kalırsa bu yöntemi de popüler olduğundan tercih ediyor. Bknz supermoms.😒
Diğer grupsa zannediyorum bahsettiğim 'BLW Anneleri'nin etkisiyle birlikte BLW karşıtı, 'ay biz verdik bak bir sey oldu mu?'cular. Bu kesim de BLW'yi ukalalık, şımarıklık sanıyor. Genelde orta yaş ve üstü olan bu kimseler, bırakın bebeğinizin kararına saygi duymayı, sizin kendi bebeğinizle olan ilişkinize müdahale etme hakkını kendinde buluyor.😒
Gelelim bizim eve. Ben hamileyken karar verdim. Eylül ek gıdaya böyle geçecekti. Çünkü yukarda bahsettiğim artı yönler beni ikna etmeye yetti. Bu benim çevrem içinde bir ilkti ve bu sebeple ben de çok eleştirildim ama pes etmedim. Tadımlar şahane geçti sıfır alerjisiz bitti öğünler başladı derken kış geldi.🙈 Kışın BLW çok zor oluyormuş be. O eli saça sürmeler, yeri boylayan tabaklar... Şu an koltuğumda çıkmayan lekeler var diyeyim siz anlayın.😂 Eğer titiz diye tabir ettiğimiz insanlardansanız bu işe hiç kalkışmayın zira kaş yapayım derken göz çıkarırsınız. Bazen çok zorlanıyorum, Eylül döküp saçarken( genelde yeni temizlik yaptığım zamanlar) ama o kendi yerkenki mutluluğu öyle güzel ki insana amaaan temizlenir yine yaa dedirtiyor. Şu an hem çatal hem de kaşık kullanabiliyor. Zannediyorum 2 yaş civarı tam kontrolü sağlar. Yani bütün ümitlerim bu yönde.🙈
Sabırla yazımı okudunuz ve BLW aklınıza yattıysa benim kendi tecrübemden çıkardığım dersler var. Onları da paylaşmayı insanlık vazifesi bilirim.😂
*Kesinlikle pahalı mama sandalyesi almayın. Tüm parçaları demonte olan ve bir çırpıda yıkanabilecek bir model olsun. (Ikea antilop vb)
*Bebeği astronot gibi giydirmeyin.Rahat olsun ki yemeğine adapte olabilsin.
*Pahalı kıyafetler de almayın. Bazı lekeler çıkmıyor. Üzülürsünüz.
*Halı örtüsü ve koltuk örtüsü hatta bunlarin yedeklerini edinin. Ben bunlardan nefret ediyorum. Bu yüzden evlenirken 'ıyy asla o iğrenç şeyleri evime sokmam' dedim. Hala nefret ediyorum ama koltuğumun lekelerinden daha çok nefret ediyorum.😂😂😂 Koltuğu yıkattıktan sonra alacağım el mahkum. Bknz büyük lokma ye büyük söz deme.😒
*Her zorlandığızda ( bebeğiniz yemiyor, atıyor, ev batıyor) onun suratındaki 'ben başardım' mutluluğunu hatırlayın. Ve suyun, deterjanin temizleyeceği şeyleri çok da dert etmeyin.
 İster BLW yapsın bebeğiniz, ister kaşıkla kendiniz besleyin ama lütfen onun bir birey olduğunu unutmayin ve yemek için zorlamayın. Önceliğiniz onun beden ve ruh sağlığı olsun. Hiç yemek yemiyor diyip abur cuburu dayamanın, yemek vaktinde ağlatarak yedirtmenin ne size ne de ona faydası yok!

1 Nisan 2018 Pazar

Sahi Neydi Bu Doğal Ebeveynlik?

Buraları epeyi boşladım bu aralar farkındayım. Eylül büyüyor ve her geçen gün algısı daha da genişliyor. Malum devir teknoloji devri ve elimizdeki telefonlarla her şeyi yapar olduk. Haliyle çocukların da ilgisi bizim 'oyuncaklarımıza' kayıyor ister istemez. Önceden her anını kayıt altına alırdım. Şimdi telefonu elimde gördüğü an istiyor.😒 Bu sebeple telefonla olan ilişkime sınırlama getirdim.
 Ara ara okuduğum kitapların nacizene değerlendirmelerini paylaşacağımdan bahsetmiştim. Bu seferki okumalarım ebeveynlik üzerine.
 Sözü daha fazla uzatmadan "Işığın Yolu" isimli kitabın değerlendirmesi ile başlıyorum.🙆
Uzman Psikolog Nilüfer Devecigil'in kaleme aldığı sıcacık bir roman Işığın Yolu.  Yazar, hikayenin kahramanları üzerinden bu dönem çok popüler bir söylem olan "güvenli bağlanma" yı anlatıyor. Ayşenur ve Michael'ın aşklarını, ebeveynlik yolculuklarını gözünüzde canlandırırken, yazarın aralarda paylaştığı bilgiler sayesinde kendi yolculuğunuza gidiyorsunuz. Su gibi akan, bittiğinde yüzünüze bir gülümseme iliştiren kitaplardan. Bence bu kitabı okumak için ebeveyn olmaya gerek yok. Kendi bağlamamız üzerine de düşünmemizi sağlıyor çünkü. Size anlamsız gelen bazı davranışlarınızın altındaki küçük yaralarınızı keşfetmenize olanak sunuyor. Hemen oracıkta o yarayı pansuman dahi edebiliyorsunuz. Şefkatle sarılıyorsunuz içinizdeki küçük çocuğa. 
Kitapta bahsedilen terimlerden biri 'regülasyon'. Sanırım bunu düzenleme, sakinleştirme olarak çevirmek yanlış olmayacaktır. İçimizde kopan o fırtınaları dindirmeye regüle olmak deniyor. Çok öfkeliyizdir çünkü aslında anlatmak istediğimiz sey anlaşılmıyordur. Öfkenin altındaki gerçek nedeni bulduğunuzda ya da üzüntünün o zaman regüle oluyorsunuz. Yani bir tur anlaşılma ya da anlamlandırma hali bana kalırsa. Bunu kendi kendinize başardığınızda özregülasyon sağlamış oluyorsunuz. Benim ilk defa bu kitapta duyduğum terim mindfulness oldu. Mindfulness anda ve olayda kalmak, kendi farkındalığınızı arttırmak adına yapılan bir çalışmanın ismi. Bu alanda ülkemizde de yapılan bazı atölyeler var. Psikonet Yayınlarından çıkan bir kitapta var. Alınacak kitap listeme ekledim bile. 🙆Bu kitabı bir kelimeyle ifade etmek istesem, o kelime sıcacık olurdu. 💕 
 Gelelim Doğal Ebeveynlik kitabına...
 Bu kitabı hamileyken okumadığım için çok pişmanım. Lohusayken neden, neden, neden dediğim her şeyin cevabı içinde. 😀 İtiraf etmem gerekirse bu benim icin geç kalınmış bir okumaydı bereket versin ki en güzel kılavuzum kızım olduğu için doğru adımlar atmışım. Kitapta doğal ebevenlik için yapılması gerekenler madde madde anlatılıyor. Ancak bu maddeler için genel geçer ya da olmazsa olmaz gibi bir tutum yok anlatımda. Aslında madde kelimesi yerine doğal ebeveynlik esaslarını kullanmak daha doğru olur sanırım. Bu esaslardan birkaçı birlikte uyumak, bebek giymek, bebeğin ihtiyacına anında cevap vermek. Ben bu kitapta yazan tüm esasları uyguladım, uyguluyorum. Arada gelen o karamsar hisse rağmen çok şükür ki meyvelerini toplamaya başlıyorum. Şu ana kadar olan annelik serüvenimin hiç şüphesiz beni en zorlayan dönemi ilk 3 aydı. Eylül geceleri asla uyumaz, sabah 6 gibi uyur öğlen 12 gibi uyanırdı. Uyanık olduğu süre boyunca sadece emerdi. 2. ayının sonuna doğru dil bağı olduğunu bundan sebep sürekli emmek istediğini öğrendik. Dil bağını kestirince emmeler nispeten azaldı ama asıl hayatımı kurtaran doğru emme ve memeucu yaralarının iyileşmesi oldu. 3 ayın sonunda en azından gece gündüz kavramı oturdu. Yine benim dışımda kimsede sakinleşmez, gündüzleri kucağımda uyurdu. Bazen bu sürecin geçeceğine dair hiç umudum kalmazdı. Bu kitapta bu tarz bebekler için bir talepkar bebek tabiri kullanılıyor. İngilizcesi highneed baby. Hamileyken duydugum bu tabiri hemen görmezden gelirdim. Lakin korkunun ecele faydasi yok tabi.😀 Çok şükür ki bu highneed dönemi sona erdi. Nasıl mı? O talep etmeden gösterdiğim ilgi sayesinde.
 Ve son kitap... Bağırmayan Anne Baba Olmak.
Bu kitap ise tam da vaktinde okuduğum bir kitap oldu. Bu kitaptaki örnekler daha çok İngilizce'de toddler(yürüyen çocuk) ve teen(ergen) denilen yaş grubunu kapsıyor. Yer yer Amerikanvari konuşmaları olan eğlenceli bir dille yazılmış bu kitaptan bana kalan, önce kendine odaklan öğretisi oldu. Yani şöyle çocuğunuzun yaptığı bir şey sizi öfkelendirdiğinde, tetiklendiğiniz noktanıza odaklanın diyor. Mesela bir şeyle meşgul olduğumda Eylül, genelde istediği çoğu şeyi ağlayarak ister. Çünkü dikkatimi bu şekilde daha hızlı kendine çekebileceğini öğrendi. Bu davranışın beni, gergin olduğum zamanlarımda  öfkelendirdiğini farkettim. Diğer öğreti ise, kendinizden ve evliliğinizden vazgecmeyin oldu. 16 ayın tamamını birlikte geçirdik kızımızla. Sanırım artık annelikten küçük molalar alma vakti geldi.💜 Eylül' ün bensiz duramaz endişesini yine Eylül kendisi bozdu. Kuzenleriyle birlikte oynarken beni hiç aramadığını farkettim. 2 kere zorunlu hastane işleri süresini böylece sorunsuz atlattık. Bu kitapta onaylamadığım bir şey var yalnız. Bir bölümün çocuğunuza sizin de katlanacağınız cezalar verin gibi bir mesajı vardı. Hangi yaş grubuna dahil olursa olsun insan, ceza ile terbiye edilmemeli bana kalırsa. Biliyorum, mutlaka işlerin zora girdiği dönemler vardır ama her zaman şefkatli bir çözüm bulunacağına inanıyorum.💕
 Çok sevdiğim İngilizce bir şarkı vardır, This is My Way(Bu Benim Yolum)... Evet, arada tökezliyorum, bazen yanlışlar yapıyorum ama nerde hata yaptığımı farkedersem o anın telafisini yapıp yoluma öyle devam ediyorum.  Hep diyorum hep de diyeceğim. Eylül büyüyor ama beni de büyütüyor.🙏

13 Şubat 2018 Salı

6 Haftaya Sığmayan Lohusalık

 Hamile olduğumu öğrenmeden önce hamilelik ile ilgili her şeyin hemcinslerim tarafından bir nebze abartıldığını düşünürdüm. Bulantılar, aşermeler, dengesiz ruh hali vs. diye uzayıp giden bir liste vardı aklımda. Hayır ne kadar zor olabilirdi ki? Hem madem bu kadar zor yeryüzünde milyonlarca kadın, milyonlarca yıldır neden doğuruyor? Hiiiç! Ne diyordu atalarımız 'büyük lokma ye, büyük söz konuşma!' Yine kınadığımı yaşamadan ölmeyecektim neyseki...
 5 ay boyunca içim dışıma çıkana kadar kustum, benim için en keyifli aktivite olan yemek yemek, işkenceye dönüştü. Bir köpek gibi kesinleşen koku alma duyum yüzünden tüm dünya üzerindeki her şey leş kokuyordu! Bulantılar bitti, kokular hafifledi ama bitmiyordu efendim gebelik derdi! Ne yersen ye 10 dakika sonra burnuna kadar gelen o acı su, iki hareket ettikten sonra dünyayı yüklenmişsin misali yorulman, uykusuzluk ve daha birsürü şey... 'Doğsa da kurtulsak en azından oynarım kızımla.' diyordum. Zavallı ben bilmiyormuşum hamilelik sadece 'iceberg'in görünen yüzüymüş. Denizlerin dibinde adına LOHUSALIK denen devasa bir kütle daha varmış!

  Doğumla beraber kadın vücudundaki binlerce hormon düşüşe geçiyormuş. Bilim dünyası doğumdan sonraki ruh halini hormonlardaki bu değişime bağlıyor. Eğer şanslıysanız 6 hafta içinde kısmen eski ruh halinize geri dönüyorsunuz. 6 hafta bitti ancak hala yolunda gitmeyen şeyler mi var? Arada insanları gırtlaklama, herkesten uzaklaşma, sürekli hissedilen çaresizlik ve en kötüsü bu halin asla geçmeyeceği hissi hala devam mı ediyor? O zaman postpartuma( lohusa depresyonuna) merhaba deyin!
  Bu yazımda postpartumun bilimsel kısmından çok farkındalığını arttırmak üzerine yazacağım. Başka coğrafyaları bilmiyorum ama bence Türkiye'de kadın olmak çok zor. Kim ne derse desin erkek egemen bir toplumuz ve malesef öyle olmaya da devam ediyoruz. Kadının yük ve sorumlulukları çocukluk yaşlarından başlıyor ve haksız bir şekilde artıyor ölene kadar... Doğumdan sonrası, bu haksızlığın belki en büyük parçası. Çünkü çocuk büyütmek yalnızca kadının vazifesiymiş gibi davranıyoruz. Kadın, 'anne' oluyor ya bir kere, istiyorlar ki kadın kendi benliğini ailesine vakfetsin. Harika bir anne, eş, ev hanımı, evlat, gelin, işçi oluversin. Tüm kimliklerini layıkıyla yerine getirsin ama of demesin, yardım istemesin! Mükemmel olsun ama bunu kendi başarsın! Hal böyle olunca depresyon kaçınılmaz oluyor pek tabi. Çünkü ne yaparsanız yapın o koltuğa birden fazla karpuzu sığdıramıyorsunuz!
 Bu aralar çok popüler olan bir dizide kısmen olsa da lohusa depresyonundan bahsedildi. Ordaki yeni anne bereket versin zengin bir ailenin geliniydi de depresyonunu dahi layıkıyla(!) yaşadı. Oysa gerçekte çoğu kadın yaşadığı şeyin ne olduğunu bile bilmeden bu dönemi atlatıyor. Yaşanan bu duygusal devinimden hiç şüphesiz en çok yara alan, masum yeni doğan oluyor. Peki ne oluyor, ne yaşanıyor da insan bu hale gele gelebiliyor? Bence gebelik süreci sonrası için çok önemli bir faktör. Sıfır stressiz bir hayat mümkün mü bilemiyorum ama eğer stres seviyenizi en azından bu süreç içerisinde minimize eder ve kendinizi doğuma ve sonrasına hazırlarsanız, bu duygusal hareketlilikten en az şekilde etkilenirsiniz. Bir de doğum sonrası yaşananlar var tabi. İçinizden başka bir kadın çıkıveriyor. Bir yanınız sevgiden dolup taşıyor. Daha önce hiçkimse, birini böyle sevmemiştir herhalde diye müthiş kuvvetli bir his var içinizde. Bir yanda da uykusuzluk, üniformanız haline gelen pijamalarınız, yağlanan saçlarınız, dağınık eviniz ve bebek görmeye gelecek misafirleriniz var. Eşinizle tek sohbet konunuz, ailenin yeni ferdi. Yemek yemek, duş almak gibi temel ihtiyaçlar sizin için lüks haline dönüşüyor. Korkmayın bunları herkes yaşıyor ancak nedense mükemmel annecilik oynamak bazı kadınların hoşuna gidiyor. Herkes size bebeği soruyor. Uykusu nasıl? Emiyor mu? Aa mama mı verdiniz? Vermiyorsanız, aç bu çocuk seni emzik gibi kullanmasından belli. gibi cümleler hiç bitmiyor. Kimse size 'sen nasılsın?' diye sormuyor. Anne kendini kötü hissetse dahi bunu söyleyemiyor. Kendi içinde verdiği mücadele yetmiyormuş gibi bir de anneliğini kanıtlamaya kalkıyor. İnsan insanın kurdu mudur? emin değilim ama bir kadını en çok yine kendi hemcinsi üzüyor bu süreçte.
 Yavrunuz dünyaya, siz de hem ona hem de yeni düzeninize adapte olmaya çalışıyorsunuz. Bu yeni çekirdek aileniz için büyük bir sınav. Bu süreçte asla unutmamanız gereken bir şey var: Yardım istemek sizi yetersiz bir anne yapmaz! Bir çocuğu büyütmek için bir köye ihtiyaç vardır diyor bir Afrika atasözü. Benim kendi lohusalığımda yaptığım en büyük hatam buydu. Ender dışında kimseden yardım istemedim. Sanki Eylül'e tek başıma bakabilirsem 'başarılı' olacaktım. Neden sonra çocuk büyütmenin bir proje olmadığını anladım bende bilmiyorum.
 Eğer bu yazıyı okuyan bir tane bile hamile ya da lohusa varsa, sana sesleniyorum kardeşim korkma geçiyor! Geçiyor ama bitmiyor sorunlar gerçekçi olmak gerekirse. Sorunlar başka sorunlara evriliyor ama sen de evriliyorsun. Anneliğe, yeni hayatına adapte oluyorsun. Çocuk büyüyünce derdi artıyor diyorlar ama ben şu an için tersini tecrübe ediyorum. Kızım büyüdükçe paylaştığımız şeyler de artıyor ve annelik daha keyifli olmaya başlıyor. En azından bu benim için böyle. Anneliğini, bebeğini kimseyle kıyaslama! Kardeşin bile, diğer kardeşten farklı olduğunu asla unutma! Bebeğine güven ve yalnızca onu dinle! Bırak işler beklesin, misafirin evine bebek sevmeye değil de yardıma gelsin. Bebeğin uyuyunca sen de uyu! Ve en önemlisi kendinden asla vazgeçme güzel anne! Sütun bol, bebeğin uykucu şirin olsun inşallah. Uykusuz gözlerinden öperim.❤


4 Ocak 2018 Perşembe

"Anne" diye bir şey oldum...


 Derler ki kadınların doğum hikayeleri, erkeklerin askerlik hikayeleri anlatmakla bitmezmiş. Bitmesin de zaten... Doğum biz kadınlara bahşedilmiş en büyük hediye!
 Nicedir bu yazıyı aklımda yazıp yazıp siliyorum. Çoğu insana anlattım ama çok daha fazlasına ulaşsın istiyorum. Evet bu Eylül'ün beni anne yapışının öyküsü...
 Flört dönemimizde Ender derdi ki sana benzeyen bir kızımız olsun isterim. Doktorum bir kızınız olacak dediğinde ikimizinde suratına kocaman bir gülümseme oturdu.
 Hamilelik sürecim oldukça zorluydu. İlk 5 ay bulantılar ve istifralatla geçti. Bunlar tam bitti oh be rahata erdim şimdi hamileliğin en keyifli zamanlarını yaşayacağım dediğim anda, şiddetli bir böbrek sancısı çekmeye başladım. Küçük hanım büyüdükçe içerde kendine yer açmak için ayaklarıyla böbreğimi ittiriyormuş meğer.🙈 Vücudumda yükselen enfeksiyon ciddi boyutlara ulaşınca 1 hafta hastanede yatmak durumunda kaldım. Hamileliğimin en endişeli dönemiydi. Yapılan tedaviye rağmen enfeksiyon bir türlü istenilen seviyeye gerilemiyordu. 1 hafta boyunca her gün Eylül'ü kaybedeceğim korkusunu yaşadım. Hastane odasında göbeğime sımsıkı sarılıp, "Nolur kızım, nolur beni bırakma." demiştim. Hani üzüldüğünüzde biri sizi teskin etmek için yavaşça omzunuza vurur ya işte tam da öyle içerden 3 küçük tekme geldi. Eylül bana "Burdayım anne, artık endişelenme!" diyordu. 💕
  Hamileliğimin başlarında okuldan yeni anne olmuş öğretmen arkadaşım Hatice, beni Facebook'ta bazı anne-bebek gruplarına üye yaptı. Hiç şüphesiz bunların içindeki en önemli grup: Attachament Parenting Türkiye idi. O gruptan öyle çok şey öğrendim ki hepsine minnettarım.🙏 Sanırım hamileliğimin 30. haftasıydı. Ender'le başbaşa son tatilimiz için yoldaydık. Grupta yapılan doulalık danışmanlığı çekilişindeki talihli ben olmuşum yolda öğrendim. Her yerde şanssızlığından yakınan bana, ilk defa böylesi önemli bir hediye nasip olmuştu. Doula nedir? Ne iş yapar biliyorum ama tam bir doulalık hizmeti alacağımı ummuyordum açıkçası. İşte bir iki defa buluşuruz bana doğum hakkında bilgiler verir, belki bir türlü eğitim falan ay daha ne olsun diyorum kendi kendime. Dönüşte canım doulam Müge Kurbanoğlu ile tanıştık. Bana bu süreçte sonuna kadar yol arkadaşlığı yapacağını söyledi. Öncelikle doktorumla doğal doğum üzerine konuşmamı, doğumda doulam olarak katılmasında bir sakınca olup olmadığını sormamı istedi ama sonuç her ne olursa olsun ben hep yanında olacağım dedi. Hiç tanımadığınız biri size böylesi bir süreç için "sonuç her ne olursa olsun bu yolda beraberiz." diyor. Bu cümlenin bana yaşattığı hissi kelimelerle anlatmam inanın mümkün değil!
 Hamileliğim boyunca tam 5 doktor değiştirmiştim. Doğum yapacağım hastanedeki ebelerden birinin doulalık eğitimi aldığını duydum. Muayene için hastaneye gittiğimde doktorumla elektriğimizin tutmasi icin o kadar dua etmistim ki öyle de oldu. Doktorum, epizyo dışında hemen her isteğimi gayet olumlu karşıladı ve kabul etti. Ve beklenen gün 39+3'te başladı. Akşam yemeğinden sonra çok kuvvetli bir sancı hissettim. Artık hemen hemen her sancıda eşimle ay geliyor mu yoksa heyecanını yaşıyorduk. Diğerleri gibi geçip tekrarlanmayınca yalancı doğum sancılarındandır dedim. Belimde biraz ağrı vardı ve o hafiflesin diye bir duş alıp yattım. Son haftalarda uyku bir hayal tabi biliyorsunuz.😄 Bir sağa, bir sola dönerken pijamamda bir ıslaklık hissettim. Okuduğum onca şeye rağmen onun suyum olduğunu anlamadım ilk başta.🙈 Sonra eşimi, "Hadi kalk kızımız geliyor." diyerek uyandırdım. Normalde bin kere seslenerek uyandırdığım adam, birden doğrularlarak "Valla mı?" dedi.😂 Valla bak hadi kalk dedim. O sırada önce doktorumu arayıp bilgilendirdim. Nedense içimde müthiş bir dinginlik vardı. Hemen hastaneye geçmemi, ordan yeniden kendisinin bilgilendireleceğini söyledi doktorum. Kapının ağzında Ender elinde hastane çantaları ve sabah işte giyeceği ütülü gömleğiyle dolanıyordu.😂 Dedim ki şimdi sakin ol ve o gömleği yavaşça yere bırak.😂😂
 Hastaneye geldik ve yapılan muayenenin ardından suyumun geldiği ancak açılmamın olmadığını soyledi ebe. Müge ile konuşmalarımızın birinde utanarak "Şey doğum gece başlarsa da sana haber verebilir miyim?" demiştim. "Tabiki günün hangi saatinde olursa olsun mutlaka ara." diye içime su serpmişti yine. 4.30'da hastanede Müge'yi aramış, durumdan haberdar etmistim. Saat 5.00'te Müge yanımdaydı. Birlikte yaptığımız doğum planına göre odaya şekil verdi. Işıklar kapatıldı, mumlar yakıldı. Aromatik yağlar ve dingin bir müzikle meditasyon yapmaya başladık. Nst'de düzenli olarak görünen sancıları hissetmiyordum. Doktorum ilk muayenesinden sonra "Biliyorum müdahale istemiyorsun ama ben bir doktor olarak bunları söylemek durumundayım. Suyun gelmiş ama yeterli açılman ve sancıların yok. Normalde bebek içerde susuz kalmasın diye suni sancıyla doğumu hızlandırırız. Eğer 12 saatin sonunda sancıların hala yoksa seni sezaryene almak zorunda kalırım. Şimdi suni sancı verelim mi vermeyelim mi?" dedi. Hayır istemiyorum diye yanıt verdim ama içime adeta bir öküz oturdu. Müge moral olarak düştüğümü farkedince doğumun şekli ne olursa olsun bugün kızınla kavuşma gününüz bunu sakın unutma ve kızına, bedenine güven dedi.
 Gece o heycanla 2 yakın arkadaşıma "doğum başladı" diye mesaj atmıştım. Kübra, hastaneye gelmek için aradı. Yaptığımız doğum planında yanımda Ender dışında kimseyi istemediğimi söylemiştim. Bu yüzden doğuma yakın ailelere haber verecektik. Annem ve ablamlar panik oldukları için o an dinginliğe ihtiyacim olacağını düşünmüştüm. Kübra gelmek isteyince sevindim, korkuyordum ve başka bir yakınımın desteğine ihtiyacım vardı sanırım. Gelirken tealight mum getirsin istedik bol bol loş ışık bana kendimi daha iyi hissettiriyordu. Ender makara peşinde olduğundan kaşla göz arasında bir de fincan istemiş.😂 Yavrum o da fincan ne alaka demeden getirmiş fincanı.🙈🙈🙈
 Öğle saatlerinde sonunda sancıları hissetmeye başlamıştım. Bu beni psikolojik olarak çok rahatlattı. Kızıma güvendiğim ve beklediğim için cok mutluydum. Kesinlikle Nst'ye bağlı kalmak istemiyordum. Beni gevşetecek bir şeylere ihtiyacım vardı. "Duş almak istiyorum, sıcak su beni rahatlatır." dedim. Müge, hemşirelere isteklerimi söyledi. Aynı zamanda doula olan şefkatli Zübeyde Hemşire her isteğimi kabul edip, bana müthiş destek oldu.🙏 Hastane çalışanları bile o kadar ilgili ve şefkatliydilerki her türlü ihtiyacımızı yerine getirdiler. Taburcu olduğumuzda hepsine sarıldım. Defalarca duş aldım, sıcak suyun etkisi inanılmazdı. Açılma başlamış, sancı araları giderek sıklaşmıştı. Oda icinde yürüyor ve Müge'nin gösterdiği hareketleri yapıyordum. Zorlandığım anlarda Ender'e sarılarak güç topluyordum. Belime yaptığı masaj beni inanılmaz rahatlatiyordu. Desteğini bir an bile eksik etmedi. "Yeter artık dayanamıyorum." dediğim anlarda elimi sıkıca kavrayıp "Yaparsın Fatma! Çok az kaldı kızımız geliyor. Hadi pes etmek yok dedi! Bir yandan Müge ve Kübra beni motive edicek şeyler söylüyorlardı. Son anlara yaklaştık biliyordum ama çok yorulmustum. Zübeyde Hemşire gelip "Harika gidiyorsun Fatma! Biliyorum çok yoruldun. İstersen bir şeyler ye ve sana destek olsun diye suni sancı verelim. Soz veriyorum su an hissettiğinin üstünde bir sancı hissetmeyeceksin." dedi. Bir şeyler yiyecek takatim yoktu ama suni sancı teklifini kabul ettim.  Artık herkese haber verilmişti. Koridorda ablamların sesini duydum yanıma geldiler ve her ikisi bir kolumdan tutup bana destek oldu. Yere çömeldik hep beraber. Müge ikinma hissi geldikçe J şeklinde nefes al ver diyordu. Dualar, nefesler eşliğinde doğumhaneye gittik. Bir yanımda Müge, diğer yanımda Ender vardı. Doktorum hadi başı görünüyor dedi ama ben o kadar güçsüzdüm ki bir türlü itemiyordum. Bu yüzden epizyo ve kristaller manevrasi da yapıldı. Müge tüm bu anlari bana anlatiyordu. Sonra hepbir ağızdan bir sevinç çığlığı duydum. Göğsüme sıcacık, yumuşacık bir şey koydular. Ah o an, inanin ömre bedel bir an. Boncuk gözleriyle bana bakıyordu işte. Canım kızım kollarımın arasındaydı artık. Belli belirsiz duyuyordum artık herkesi. Ender "Fatma parmağımı tuttu!" dedi. Müge "Ah bak ne kadar güzel! İşte o senin kızın." dedi. Sanırım ilk defa mutluluktan ağlıyordum. Ne kadar süre öyle kaldık bilmiyorum zaman durmuş gibiydi. Rutin kontroller için onu kollarımdan aldılar ama babası da Eylül' le gitti. Yarım saat içinde ikimizde odadaya geçmiştik. Önce annemin elini öpüp, "Anne hakkini helal et!" dedim. Mutluluk sarhoşu derler ya işte oyle bir haleti ruhiye içindeydim. Yeniden kucağıma verdiler kızımı hemencik kavradı mememi ve uzun uzun emdi. O koku, o mis kokusu hala burnumun ucunda.
 Doğum bize anlatılan gibi korkunç bir sey değilmiş. Başka türlü bir doğum mümkünmüş. Evet sancılar gerçek, evet çok kuvvetliler ancak hiçbiri kucaginiza yavrunuzun verildiği andan daha gerçek ve daha kuvvetli değil!
 İşte bu bizim kavuşma öykümüz!❤ Hayalimiz tek bir farkla gerçek oldu: Kızımız bana değil ayak parmağına kadar babasına, aşık olduğum adama benziyordu.💕